De aarde is altijd aan veranderingen onderhevig geweest, meest geleidelijke, maar veranderingen die door de mensheid worden veroorzaakt gaan waanzinnig snel.
In 50 jaar hebben we de oceanen overbevist naar heel wat vissoorten en we hebben ze vervuild met een plastic soep van enorme omvang. We hebben de soortenrijkdom van planten en dieren ongeveer gehalveerd. We hebben de CO2-concentratie in de atmosfeer laten stijgen tot meer dan 400 ppm (parts per million) waardoor de temperatuur op aarde snel stijgt. De wereldwijde productie van vlees en zuivel veroorzaakt grote schade op allerlei gebied.
In slechts een halve eeuw.
Het is evident dat we zo niet door kunnen gaan. Maar dat doen we wel.
Een belangrijke oorzaak lijkt me dat de politiek wereldwijd na het uiteenvallen van de Sovjetunie veel beslissingsmacht heeft weggegeven aan de markt, aan het kapitaal, aan de grote ondernemingen. Ondernemingen houden geen rekening met de lange termijn. Dat is ook niet hun verantwoordelijkheid. Een te vrije markt leidt altijd tot de wet van de jungle, het recht van de sterkste.
En politici lijken onvoldoende te beseffen dat het in de eerste plaats aan hen is om verantwoordelijkheid te dragen voor de toekomst, voor hen die na ons komen.
Tijdens de klimaatconferentie van Parijs eind vorig jaar spraken regeringen uit dat er een klimaatprobleem is en dat er maatregelen zouden worden genomen om de temperatuurstijging te beperken tot anderhalf, hoogstens twee graden.
De transportsector werd gedeeltelijk gevrijwaard. Ook de vleesproductie werd niet in de beschouwingen betrokken. En van houtsnijdende beslissingen heb ik sindsdien nog niet gehoord.
We leven in een absurde wereld, waarin de productie en handel van softdrugs veel krachtiger wordt belemmerd dan de wapenhandel.
Mijn hoop is gevestigd op de basis, op de burgers, met name op de jeugd. Dat die het niet meer pikt.
